სალომე ასათიანის ბლოგები

ტრაგედია, ფარსი და უიმედობის სპირალი

თავზარი, როგორც ნორმა

სიღარიბე გარდაუვალი არ არის. ბავშვთა სიღარიბე პოლიტიკური ფენომენია - მთავრობისა და საზოგადოების მიერ გაკეთებული არჩევანის შედეგი.

სიბრაზის ბიულეტენი

როცა მმართველი ძალის უტიფრობა დღევანდელი „ოცნების“ სიმაღლეებს იპყრობს, მოქალაქეს ლეგიტიმური სიბრაზე ახრჩობს. ასეთ დროს მთავარი ამ სიბრაზის გამოხატვა, ხელისუფლების დასჯა ხდება.

საზარელი წრე

ერთ „შოთაძეს“ მეორე „შოთაძე“ ჩაანაცვლებს - ისევ დარეკავენ „ზემოდან“, მთავრობის ჩრდილოვანი თუ ხილული შრეებიდან - და უბრალო ადამიანს ისევ არ ექნება სამართლის პოვნის შანსი, თუ არ გაუმართლებს და თავზე დამტყდარი უბედურებით მისი გზა „ძლიერებთან“ გადაიკვეთება.

“კაცობა” და იდენტობის ისტერია

იმ მიზეზებზე დაფიქრება, რომლებიც მისაღებად აქცევს სიძულვილის იდეოლოგიებს, აუცილებლად მოგვიწევს.

სიმართლეში ცხოვრება: პოლიტიკოსი, რომელიც ძალაუფლებამ ვერ გარყვნა

ევროპული პოლიტიკისთვის სიმბოლური და მნიშვნელოვანი თარიღი დადგა − 5 ოქტომბერს, 80 წელი შეუსრულდებოდა ვაცლავ ჰაველს. გამახსენდა წერილი, რომელიც შარშან დავწერე ჰაველის პიესის, „წასვლის“ ქართული თარგმანის წინასიტყვაობის სახით.

გლობალური ისტორია და ჩვენი ხმაწართმეული ისტორიები

წარსულში იმპერიული დომინაციის ქვეშ მყოფი სხვა ქვეყნების თუ ყოფილი კოლონიებისგან განსხვავებით, „ჩვენ“ ჯერ კიდევ ვერ მოვიპოვეთ ადგილი გლობალურ ისტორიოგრაფიაში, ვერ შევძელით ისტორიის ჩვენი პერსპექტივიდან წაკითხვა.

აჭრილი სიჭრელე

დიდი ხანია დროა, ვაღიაროთ, რომ ამჟამინდელი ხელისუფლების პოლიტიკური სიჭრელე „პლურალიზმს“ და „არაავტორიტარულობას“ კი არ ნიშნავს, არამედ ამორფულ და ამღვრეულ რეალობას, რომელშიც უძრაობა იკიდებს ფეხს. რეალურად ესაა ეკლექტიკა არსაით - პოლიტიკა ხედვის და ცხადი მიმართულების გარეშე.

1990-იანები, რომელიც მუდამ ჩვენთანაა

სწორედ ამ უკიდურესობებს - “კრიმინალი შესანიშნავ მდგომარეობაშია”-ს და “ცოცხების გარეშე არაფერი გამოვა”-ს შორის მერყეობა მოწმობს, რომ კვლავაც არ შეგვიძლია თვალი გავუსწოროთ და მართლა ვებრძოლოთ ძალადობას, რომელიც უკვე ათწლეულებია ჩვენი კოლექტიური ყოფის განუყოფელ ნაწილადაა ქცეული.

რეაქტიული ვერტიკალი

ძალაუფლების ვერტიკალზე ფიქრის თუ წერის მცდელობისას ეს ბოლო ხანებია, უცნაური განცდა მიპყრობს - დამაბნეველი შეგრძნება, რომ ვითარება თვისებრივადაა შეცვლილი, მაგრამ ამავდროულად უცვლელი რჩება.

ვანო და სამართლიანობა

თუ წინა ხელისუფლების და, კონკრეტულად, მერაბიშვილისადმი ნეგატიური დამოკიდებულების გამო მშვიდად შევხედავთ იმას, რომ სახელმწიფო შესაძლო დანაშაულს არ იძიებს, ამით ავტომატურად გავიზიარებთ ლოგიკას, რომ ზოგიერთი, „ცუდი“ პატიმრის შემთხვევაში მისი უფლებების დარღვევა მისაღებია.

გაკიცხულები და დაგოიმებულები

ის, რომ დღეს საქართველოში ხელისუფალს მედიასთან ასეთი ტონით და სიტყვებით შეუძლია ლაპარაკი, პირველ რიგში თავად მედიის “ბრალია”. უფრო სწორად, იმის ბრალი, რომ მედიას ჩვენს ქვეყანაში არ მოუპოვებია ის დამოუკიდებელი, ინსტიტუციური ფუნქცია, რომელიც პოლიტიკოსებსა და ჟურნალისტებს შორის აუცილებელ დისტანციას გააჩენდა და პოლიტიკური ლიდერის მხრიდან ასე მოქცევას უბრალოდ სტრუქტურულად გახდიდა შეუძლებელს.