როგორც თავად ამბობს, ქართველი ისტორიკოსი, რომელიც აფხაზეთის ომის შემდეგ დაიბადა და ამ ომს იკვლევს. იყო თუ არა ეს მხოლოდ რუსეთ-საქართველოს ომი წარმოჩენილი ეთნიკურ ჭრილში? რა დაპირისპირება ჰქონდათ ქართველებსა და აფხაზებს მანამდე? ამ კითხვებს სცემს პასუხს გაბრიელ ჩუბინიძე თავის სამაგისტრო კვლევაში და თავის სხვა მიგნებებსაც უზიარებს რადიო თავისუფლებას, როგორც ისტორიკოსი და მოქალაქე, რომელიც თითქმის უკვე ერთი წელია, ყოველ საღამოს მიდის რუსთაველის პროსპექტზე, პროევროპულ თანამოაზრეებთან ერთად.
რადიო თავისუფლება: გაბრიელ, საარქივო მასალების შესწავლისას თქვენი მთავარი მიგნებები აფხაზეთის ომზე რამდენად დაემთხვა იმას, რაც სკოლაში გასწავლეს?
გაბრიელ ჩუბინიძე: ზოგადად, ქართულ საზოგადოებაში რაც ვიცით აფხაზეთის ომზე, არის ის, რომ არც არაფერი არ ვიცით. იგივე სამოქალაქო ომის პერიოდი, იგივე ეროვნული მოძრაობის პერიოდი არის იმდენად მტკივნეული თემები, რომ, ჩემი აზრით, ამაზე სახელმწიფოსაც არ შეუძლია საუბარი. და კიდევ ერთი სახიფათო რამ - რაც არ უნდა თქვა [ამ თემაზე], ყველაფერზე შეიძლება რაღაცა კუდების მოძებნა და ნეგატივის, ხო? სწორედ ამიტომაც მგონია, რომ ბევრი არ ეხება ამ თემებს, იმიტომ რომ არის სახიფათო.
თუ ჩვენ ვისაუბრებთ იმაზე, თუ რა ვიცით აფხაზეთზე… ვიცით, ალბათ, მხოლოდ ის, რაც არის დოკუმენტურ ფილმში „როგორ დაეცა სოხუმი“ (რეჟისორი ლევან ახობაძე, საზოგადოებრივი მაუწყებელი, 2006 წ.). თქვენ თუ შეხედავთ იმას, რაც იწერება აფხაზეთზე, ნახავთ, რომ ყველაფერი, აი, ამ დოკუმენტური ფილმიდან არის წამოღებული. თავის მხრივ, რასაც ეს ფილმი აჩვენებს, არის წმინდად სამხედრო ნარატივი, დაცენზორებული, კონტექსტის გარეშე.
თუ შევხედავთ თავად აფხაზები როგორ საუბრობენ, იგივე ვარიანტია, ოღონდ იმ განსხვავებით, რომ თანამედროვე აფხაზური ნაციონალური პროექტი, მთლიანი მეხსიერება, ამ ომის გარშემო შეიქმნა. როგორც საბჭოთა კავშირისთვის იყო დიდი სამამულო (მეორე მსოფლიო) ომი, ასეა აფხაზებისთვის. მთლიანად დააშენეს ამ ომზე ახალი აფხაზური იდენტობა, რომელიც, თავის მხრივ, აბსოლუტურად უკონტექსტოა, ცალმხრივი და ხშირად პროპაგანდის ნაწილი.
ყველაზე მარტივი, ზოგადი რაც გამოიკვეთა ამ ყველაფერში, არის ის, რომ ამ კონფლიქტს მრავალი შრე, განზომილება ჰქონდა. ყველა ეს განზომილება იცვლებოდა, რაღაცები წინასწარ არ იყო გაწერილი. ეს იყო პროცესი.
რეალურად, [არქივების შესწავლისას] ვიგებთ, რომ ყველაფერი იმაზე უფრო კომპლექსური და ისტორიულ კონტექსტში რომ ითქვას, იმაზე უფრო საინტერესო იყო, ვიდრე, აი, ეს მარტივი საუბრები: რომ, აი, „დამპალი ქართველები შემოცვივდნენ ან კიდევ დამპალი რუსები, ან აფხაზები“.
რადიო თავისუფლება: გამოდის, რომ 33 წლის შემდეგ, არც ქართული, არც აფხაზური საზოგადოებები მზად არ არიან ამ საკითხის სიღრმის დასანახად. რამდენად ადგება ორივე საზოგადოებას ამ ომთან დაკავშირებული ნარატივებით ცხოვრება?
გაბრიელ ჩუბინიძე: ქართული საზოგადოებით დავიწყებ - ეს არსის უკიდურესად ტრავმული საზოგადოება და მას არასოდეს არ უსაუბრია ამ ტრავმებზე. ნებისმიერი თემა, რომელიც ეხება გასული საუკუნის 90-იან წლებს, დაპირისპირების საგანი ხდება ხოლმე.
აფხაზურ საზოგადოებაში ძალიან რთულად არის საქმე - მიდგომის გადახედვა, ამ ეტაპზე, არის შეუძლებელი. რატომ? იმიტომ რომ, როგორც ვთქვი, აფხაზებმა მთელი ეროვნული მეხსიერება და იდენტობა დააშენეს ომზე. ფაქტობრივად, ნებისმიერი რევიზიაც კი ღალატს უდრის.
თუ შენ ცოტათი კრიტიკულად მაინც შეხედავ იგივე, მაგალითად, არძინბას[1]თუ რუსულ ჩარევას, ეს ავტომატურად ღალატს უდრის. იმიტომ რომ, თუ კითხვები დაისმება, მაშინ წაიშლება მთელი აფხაზური იდენტობაც. აფხაზები ამას ვერ გადახედავენ. მაშინ მათ მოუწევთ ყველაფრის შეცვლა.
რადიო თავისუფლება: თქვენ ცდილობთ მაქსიმალურად დაბალანსებული პოზიციები გამოხატოთ. ქართველი პოლიტიკოსები კი ამჯობინებენ თქვან, რომ ეს იყო რუსეთის წარმოებული ომი საქართველოს წინააღმდეგ აფხაზეთში და არა ქართულ-აფხაზური ეთნიკური კონფლიქტი. რა ტერმინებს იყენებთ, როდესაც ჰყვებით 90-იანი წლების იმ მოვლენების შესახებ?
გაბრიელ ჩუბინიძე: მაშინ ქართულ-აფხაზური კონფლიქტი ცოტა ისტორიულ კონტექსტში უნდა ჩავსვათ.
მაგალითად, საქართველოს პირველი რესპუბლიკის დროს, ეს არის აშკარად გამოხატული სოციალური კონფლიქტი. ანუ მაშინ აფხაზეთში კონფლიქტის ეთნიკური ბაზისი არ არსებობს. აფხაზები, რომლებიც, მაგალითად, ჯანყდებიან ქართველების წინააღმდეგ, ჯანყდებიან არა იმიტომ, რომ მათ ქართველი არ მოსწონთ, არამედ იმიტომ, რომ თბილისი ვერ აგვარებს მიწის რეფორმას. სამაგიეროდ მიწის დაპირება შემოაქვთ ბოლშევიკებს და ამ მიზეზით იმხრობენ აფხაზებს.
და ჩვენ თუ, ვთქვათ, ჩავხედავთ აფხაზურ ისტორიოგრაფებს, აღმოვაჩენთ, რომ აფხაზები ყველაფერს ეთნიკურ განზომილებაში სვამენ. მაქსიმალურად ცდილობენ ისე წარმოაჩინონ, რომ ეს იყო ეთნიკურ ბაზისზე აგებული და რომ თურმე აფხაზები და ქართველები ერთად არ ცხოვრობდნენ არასოდეს.
ეს [უთანხმოება] ეთნიკური კონფლიქტის სახეს საბჭოთა პერიოდში იღებს და ასე მოვდივართ 80-იან წლებამდე. 1992 წელს კი უკვე ამ ეთნიკურ კონფლიქტში ჩაება მესამე მხარე - რუსეთი - რომელიც პირდაპირ იყო დაინტერესებული. ჩვენ შეგვიძლია ვთქვათ, რომ 1992 წელს ამან უკვე მიიღო პოლიტიკური განზომილებაც.
ჩემთვის ეს უკვე არის, კი ბატონო, ქართულ-აფხაზური კონფლიქტიც. მაგრამ აქ არის უზარმაზარი რუსული ფაქტორიც. ფაქტობრივად, რუსები მართავენ [აფხაზეთის] შიგნით, არ ვიტყვი ყველაფერს, მაგრამ კი, პოლიტიკური პროცესები სრულად რუსებს მიჰყავთ. ამიტომ თქმა იმისა, რომ ეს არის მხოლოდ ქართულ-აფხაზური [კონფლიქტი], არის ძალიან არასერიოზული.
რადიო თავისუფლება: გარდა ამ მიწის რეფორმისა, აფხაზურ საზოგადოებას ძალიან მტკივნეულად ახსოვს 50-იანი წლები, როდესაც საბჭოთა მმართველობა აფხაზებს აიძულებდა ქართული ენის სწავლას სკოლებში. რა იყო ამის მიზეზი და იყო თუ არა ეს სეპარატიზმის, ეთნოკონფლიქტის წარმოქმნის ხელშეწყობა?
გაბრიელ ჩუბინიძე: [ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად] უნდა შევხედოთ საერთო საკავშირო პოლიტიკას. რა ხდება სხვა საბჭოთა რესპუბლიკებში ამ დროს?
საბჭოთა კავშირს სურდა პატარა ეთნიკური ჯგუფების ჰომოგენიზაცია უფრო დიდებთან, რათა ბიუროკრატიულად შეემცირებინა ავტონომიებისა და ავტონომიური ოლქების რაოდენობა. მაგალითად, თუ 1920-იანი წლების აღწერით აზერბაიჯანში ცხოვრობდა, სიტყვაზე, 80-მდე ეთნიკური ჯგუფი, 1940-იანი წლების აღწერით აზერბაიჯანში უკვე რამდენიმე ათეული [ჯგუფი] ცხოვრობს. რატომ? იმიტომ რომ მათ ეს პატარ-პატარა ეთნიკური ჯგუფები დაუქვემდებარეს უფრო დიდს.
ქართველ კომუნისტებს და ბერიას[2]ჰქონდათ ზუსტად ეს მიზანი - მოემზადებინათ აფხაზეთში ქართული ლობი. მაგრამ, მეორე მხრივ, ეს არის საერთო პოლიტიკა.
ამავდროულად, აქ არის ეკონომიკური პოლიტიკაც. იმიტომ რომ ეთნიკურ გადასახლებებს საბჭოთა კავშირში ყოველთვის ჰქონდა ეკონომიკური ბაზისი და კი, აფხაზეთი 40-50-იან წლებში იყო ეკონომიკურად ერთ-ერთი ყველაზე ჩამორჩენილი მხარე, აფხაზეთს არ ჰყოფნის მუშა-ხელი.
რა თქმა უნდა, ამას ჰქონდა ეთნიკური განზომილებაც, როცა ბერიას სურდა, გაეძლიერებინა საკუთარი ძალაუფლება და საკუთარი კავშირები აფხაზეთში. აქედან გამომდინარე, იგივე ამ 40-50-იანი წლების პოლიტიკას აქვს მრავალი განზომილება და ის უნდა ჩაისვას საერთო საკავშირო პოლიტიკაში იმისთვის, რომ ჩვენ სწორად გავიგოთ, იქ რა ხდებოდა.
რადიო თავისუფლება: დღევანდელობას რომ დავუბრუნდეთ. სად დგას ახლა ქართული საზოგადოება, სახელმწიფო გასული საუკუნის 90-იან წლებში გადატანილი ომების შემდეგ? ჩვენ ყოველ წელს გვესმის მოწოდებები, რომ ქართველები ელიან აფხაზ და ოს და-ძმებს ერთობლივი მშვიდობიანი ცხოვრების გასაგრძელებლად ქართულ სახელმწიფოში. სწორედ მივხვდი, რომ, თქვენი აზრით, ქართული საზოგადოება უფრო მომწიფდა, მზად არის ტაბუირებულ თემებზე ხმამაღლა საუბრისთვის, ვიდრე ხელისუფლება?
გაბრიელ ჩუბინიძე: მე არ მითქვამს, რომ ქართული საზოგადოება უფრო მეტად მომწიფდა, [ვთქვი, რომ] მას უფრო მეტი მიმღებლობა გააჩნია - ეს არის მთავარი. თავად ქართული საზოგადოებისთვის, ვთქვათ, ხელისუფლებისთვისაც, აფხაზეთის თემა არის უფრო მონატრების, მითოსის საგანი, რომელიც მეტწილად არის პოლიტიკური. აქ სიღრმისეული საუბრები არ მიმდინარეობს იმიტომ, რომ ყველა მიხვდა, რამდენადაც ახლოს არის აფხაზეთი, იმდენადვე შორსაა. ყოველ 27 სექტემბერს [ სოხუმის დაცემის დღე] მივალთ გმირთა მემორიალთან, ყვავილებს დავდებთ და მორჩა. კიდევ გამოსვლებში ვიტყვით, რომ ესენი არიან ჩვენ ძმები, ჩვენ უნდა გავმთლიანდეთ. ეს ჩემთვის არც პოლიტიკის ნაწილია, არც არაფრის. ეს არის უბრალოდ რიტორიკის და სიმბოლიზმის ნაწილი.
რადიო თავისუფლება: თქვენთვის რამდენად ადეკვატური იყო პრეზიდენტ ყაველაშვილის მიმართვა გაეროს ტრიბუნიდან აფხაზებისა და ოსებისადმი გაერთიანების შესახებ. ოპოზიციიდან „ქართულ ოცნებას“ შეახსენეს, რომ ის, რაც აქ, თბილისში, ხდება, ნაკლებად მოიზიდავს ხალხს აფხაზეთიდან და ცხინვალის რეგიონიდან. ჩვენ ვიცით, რომ აფხაზეთში განსაკუთრებულად ადევნებენ თვალს იმას, თუ რა ხდება თბილისში. თქვენი აზრით, როგორი სიგნალები მიდის მათთან?
გაბრიელ ჩუბინიძე: რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს, მას შემდეგ, რაც „ქართულმა ოცნებამ“ პრორუსული გეზი დაიჭირა, აფხაზეთში ამის გამო სიმშვიდე არ ჩანს. პირიქით, იქ ფიქრობენ, რომ თუკი საქართველო ისევ დაუახლოვდება რუსეთს, ვაიდა, ყარაბაღის სცენარი განმეორდეს და ჩვენ რუსებმა უბრალოდ გაგვყიდონო. მე თუ მკითხავთ, ეს აფხაზების მხრიდან ძალიან მიამიტური განცხადებაა. იმიტომ რომ „ქართულ ოცნებას“ არაფერი შეუძლია, ეს ატროფირებული პოლიტიკური ძალაა, რომელსაც არ შესწევს ძალა მსგავსი ტიპის დიდი ცვლილება მოახდინოს.
აფხაზები დააშინა „ქართული ოცნების“ პრორუსულმა პოლიტიკამ. იმიტომ რომ აფხაზები ძალიან კარგად ხვდებიან, რომ რუსეთი არ არის მათი მეგობარი. და რომ რუსეთისთვის აფხაზეთი უბრალოდ ისაა, რაც, რო რამე იყოს, გაიცვლება.
მე ძალიან კარგად მახსოვს სააკაშვილის დროს, როცა ჩვენი ხელისუფლება რუსეთს სთავაზობდა, რომ საქართველო ნატოსა და ევროკავშირზე უარს იტყოდა იმ შემთხვევაში, თუ აფხაზეთი დაგვიბრუნდებოდა. რუსეთის პასუხი იყო უარი.
სამხრეთი ოსეთიც და აფხაზეთიც უფრო მეტად დასავლეთთან ვაჭრობის საგანია და არა - თბილისთან. რასაც ჩვენები ვერ ხვდებიან. მათ შორის - აი, ის ღიად პრორუსული ძალები, რომლებიც ფიქრობენ, რომ, თუ ჩვენ, აი, ისევ პრორუსულ ორბიტაზე დავსხდებით, რუსეთი დაგვიბრუნებს [ტერიტორიებს]. რეალურად ის ამას არ იზამს, გამორიცხულია.
რადიო თავისუფლება: თქვენ 90-იანი წლების საქართველოს ისტორიას იკვლევთ, სამოქალაქო და ეთნიკურ დაპირისპირებებს. მესმის, რომ ისტორიკოსები ხანგრძლივ პერიოდებს აფასებთ, მაგრამ მაინც გკითხავთ აზრს 4 ოქტომბრის მუნიციპალურ არჩევნებსა და იმავე საღამოს პრეზიდენტის სასახლეში შეჭრის მცდელობაზე. თქვენ თუ მოგხვდათ თვალში ისეთი გარემოება, რომელმაც 90-იანი წლები გაგახსენათ?
გაბრიელ ჩუბინიძე: იცით რა არის? როდესაც ვკითხულობთ იმდროინდელ ეროვნულ მოძრაობაზე, პირველი, რაც თვალში გვხვდება, არის ის, თუ როგორი დაქსაქსულები იყვნენ მისი წევრები და გაერთიანების მაგივრად, რომელიც ყველაზე მეტად სჭირდებოდა იმ დროს საქართველოს, მათ ერთმანეთთან დაპირისპირება პრიორიტეტად აქციეს. თან, რაც ყველაზე კომიკურია, არის ის, რომ ეროვნული მოძრაობის ყველა ჯგუფს საერთო მიზანი ჰქონდა. მაშინ ხომ ძალიან გაუგებარი ხდება, რატომ ებრძოდნენ ერთმანეთს და რატომ ჩხუბობდნენ?რეალურად ჩხუბობდნენ იმ გზებზე, რომლებითაც ქვეყანა უნდა მისულიყო იმ რაღაც მიზნამდე.
დღესაც ჩვენ თუ შევხედავთ ქართულ ოპოზიციურ სპექტრს, რომლის ერთიანობა ყველაფერზე მეტად სჭირდება საქართველოს, ჩვენ ისევ იმავეს დავინახავთ. ყველაზე კრიტიკულ მომენტში ქართული ოპოზიცია ვერ ახერხებს ვერანაირ ერთიანობას. ეს ტრაგიკულია. ოდესმე მიხვდებიან, როგორი დანაშაული ჩაიდინეს მათაც საკუთარი სახელმწიფოს წინაშე.
მაგალითად, თუ ჩვენ შევხედავთ 1921 წელს, ვნახავთ, რომ ბოლშევიკური რუსეთი, ეს იყო აღმავალი ძალა, საქართველო იყო ძალიან სუსტი…დღეს - 2025 წელს - გვაქვს მოცემულობა, რომელშიც რუსეთი აღმავალი ვერ იქნება, უფრო მეტად იქნება დაღმავალი, გვაქვს ძალიან კარგი საერთაშორისო კავშირები და სახელმწიფოც, ძლიერს ვერ დავარქმევთ, მაგრამ ასე თუ ისე, ხო არის რაღაცა? და ჩვენ ვხედავთ, რომ, აი, ამ 100 წლის განმავლობაში საქართველოს პირველად შეუძლია გამოიყენოს ეს შანსი და ასე უეცრად ჩვენ, საქართველო, იმის მაგივრად, რომ გავაგრძელოთ ჩვენი განვითარების გზა, ვბრუნდებით ჭაობში.
ჩვენ აბსოლუტურად განუვითარებლობის ჭაობზე საუბრობთ. საქართველო ბელარუსიც არ იქნება. იმიტომ რომ ლუკაშენკას ეკონომიკა მაინც აქვს. უბრალოდ წარმოუდგენელი რამ არის ის, რომ საქართველო ვერ იყენებს საკუთარ შანსს, მიუხედავად იმისა, რომ მოსახლეობის აბსოლუტური ნაწილი, მათ შორის „ქართული ოცნების“ მომხრეებიც კი, პროდასავლური ხედვისაა.
რადიო თავისუფლება: თქვენთვის, როგორც ისტორიკოსისთვის, საქართველოს მოქალაქისთვის, ახლა რა არის მნიშვნელოვანი? 4 ოქტომბრის შემდეგ ბევრია იმედგაცრუებული.
გაბრიელ ჩუბინიძე: ერთია, როცა ჩვენ ვცხოვრობთ და მეორე, როცა ჩვენ [მოვლენებს] ვუყურებთ ისტორიული პერსპექტივიდან. ისტორიულ პერსპექტივაში „ქართული ოცნება“ უბრალოდ ვერ გადარჩება.
მეორე მხრივ, როცა ჩვენ ვცხოვრობთ და ვხდებით, რომ ის, რაც ისტორიისთვის არის ძალიან მცირე ხანი, ჩვენთვის ეს არის ძალიან დიდი ხანი. და მე არანაირი სურვილი არ მაქვს, 40 წლის რომ გავხდები, დავბრუნდეთ, აი, იქ, სადაც აქამდე ვიყავით.
რა თქმა უნდა, მეც მინდა, რომ რაც შეიძლება მალე დასრულდეს, შეიცვალოს ეს ყველაფერი, რაც დღეს ხდება. კი ბატონო, ძალიან იმედგაცრუებული ვარ, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ეს არის დროებითი.
რადიო თავისუფლება: „ნაციონალური მოძრაობა“, მისი საპატიო თავმჯდომარე და ექსპრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილი, საკუთარ დამსახურებად მიიჩნევდნენ, რომ 2012 წელს მშვიდობიანად გადააბარეს ძალაუფლება არჩევნებში გამარჯვებულ პარტიას - „ქართულ ოცნებას“. 4 ოქტომბერს ეგრეთ წოდებული მშვიდობიანი შტურმით პრეზიდენტის სასახლის აღების მცდელობამ რა აჩვენა? ის, რომ საზოგადოება ამ გზას უკვე შეუძლებლად მიიჩნევს? ის, რომ საქართველო, 3 ათწლეულის შემდეგ, ისევ დამოუკიდებლობის პირველ წლებს უბრუნდება?
გაბრიელ ჩუბინიძე: 1992 წელს საზოგადოება ორად იყო გაყოფილი. არჩევნები რომ გამართულიყო, ალბათ გამსახურდია ისევ გაიმარჯვებდა. მაგრამ თბილისის მოსახლეობამ გადაწყვიტა ყველაფერი.
ამ შემთხვევაში კი ჩვენ ვხედავთ, რომ „ქართული ოცნების“ რეიტინგი მაქსიმუმ შეიძლება იყოს 30%, ისიც ადმინისტრაციული რესურსით. მოსახლეობის 75% მაინც წინააღმდეგია ამ ხელისუფლების, გამოდის ქუჩაში - ეს აღარ გამოდის ძალადობრივი რევოლუცია, ეს გამოდის, რომ სახელმწიფო უნდა დაბრუნდეს ხალხის ხელში. მაგრამ მე ეს 4 ოქტომბრის იდეა აბსოლუტურ სისულელედ მიმაჩნდა. აშკარად ჩანდა, რაღაც სიგიჟე ხდებოდა. და კი, რაც, სამწუხაროდ, მოხდა 4 ოქტომბერს, ეს იყო მხოლოდ და მხოლოდ „ქართული ოცნების“ საუკეთესო ინტერესი და არა - ჩვენი.
რადიო თავისუფლება: მაშინ რატომ გააკეთეს ასე ამ იდეების მომხრეებმა?
გაბრიელ ჩუბინიძე: სუსმა იმუშავა. „ბოლი ჩააგდეს“, რომ, აი, თურმე სპეცრაზმი გადმოვა თქვენ მხარეს, რომ, აი, „ქართული ოცნება“ ჩამოშლის პირას არის, რომ, აი, ბიძინა [ივანიშვილი] გარბის. ამათაც დაიჯერეს ისე, რომ არავინ კითხვის ნიშანი არ დასვა, რომ ახლა ესენი, ჩვენი ინფორმატორები, თუ გვატყუებენ, რა მოხდება მაშინ? აიღეს საკუთარ თავზე ამხელა რისკი და მივიღეთ სრული კატასტროფა.
ისევე, როგორც „ქართულ ოცნებას“ მოეთხოვება პასუხი ისტორიაში, ისევე მოეთხოვება მაგათაც.
რადიო თავისუფლება: „ერთიან ნაციონალურ მოძრაობას“ გულისხმობთ?
გაბრიელ ჩუბინიძე: ხო, ყველა იმ ჯგუფს, რომლებიც ჩართული იყვნენ დაგეგმარებაში. ის, რომ მე გულწრფელად მჯერა და ამის გამო შემეშალა, ეს არგუმენტი ვერ იქნება.
როგორ შეიძლება, რომ 2012 წლიდან ყველა საპროტესტო ქცია ატარებდეს რაღაც ემოციურ და ისტერიულ ხასიათს? როგორ ვერ მოხერხდა, რომ ვერცერთმა პოლიტიკურმა ძალამ ვერ შექმნა რეალური პოლიტიკური პარტია? რეალური ახალგაზრდული ორგანიზაციით და პოლიტიკით? და რატომ იმართება უკვე მე-13 წელია ქართული ოპოზიცია, აი, ამ პანიკური რაღაცებით?
რადიო თავისუფლება: თუმცა აშკარად ჩანს, რომ საზოგადოებას, რომელიც 312 დღეზე მეტია, ყოველ საღამოს იკრიბება რუსთაველზე, სულ სხვა დაკვეთა აქვს.
გაბრიელ ჩუბინიძე: ჩვენ, ვინც გავდივართ რუსთაველზე, ვართ რაღაც „ბაბლი“, მეტი ხომ არაფერი? ჩვენ გვჭირდება, რომ პროტესტში ჩაერთოს ჩვეულებრივი არააქტიური ხალხი, რომელიც მხარს უჭერს „ანტიქოცურ“ პოლიტიკას. ჩვენ გვსურს, რომ ჭიათურა, ტყიბული ჩაერთოს - საზოგადოების ის ნაწილი, რომელიც მხარს არ უჭერს „ქართულ ოცნებას“, მაგრამ ვერ ხედავს საკუთარ თავს მეორე მხარესაც.
იმიტომ ვერ ხედავს, რომ მათ პრობლემებზე არასდროს არ საუბრობდა ქართული ოპოზიციის ფლანგი. იმიტომ, რომ ისინი არასოდეს არ ჩადიოდნენ ამ ხალხთან, არც კი მიიჩნევდნენ, რომ ეს არის მათი ელექტორატი, არამედ ისინი ლეგიტიმაციის ძიებაში იქვნენ დასავლეთში. გერმანიაში, არ ვიცი, იქ, ამერიკაში, რაღაც შეხვედრას უფრო მნიშვნელოვნად მიიჩნევდნენ, ვიდრე ქართველ ხალხთან შეხვედრას. და აღმოჩნდა, რომ გერმანია, საფრანგეთი, ბელგია და სხვა ქვეყანა შენ საქმეს არც და ვერც გააკეთებს.
რადიო თავისუფლება: ამ ყველაფრის შემდეგ და გათვალისწინებით, თქვენ როგორ გეგმავთ თქვენს პროფესიულ და სამოქალაქო საქმიანობას?
გაბრიელ ჩუბინიძე: ჩემთვის ახლა არსებითად არაფერი იცვლება. ბოლო ერთი წელია, ისედაც ასე ვცხოვრობ. უბრალოდ, ახლა უფრო მეტად ვფიქრობ იმაზე, თუ რა მოხდება რამდენიმე თვის შემდეგ. მაგალითად, აი, როგორ გავაგრძელო ჩემი კვლევები, როგორ ვაკეთო ის, რასაც აქამდე ვაკეთებდი? საქართველოში მთელი ჰუმანიტარული მეცნიერებები ფინანსდებოდა სრულად საგარეო აქტორების მიერ.
კი, რაღაც პერიოდი მე შესაძლოა, როგორც სხვებმა, ვოლუნტარისტულად გავაგრძელო ჩემი საქმიანობა, მაგრამ ეს ვოლუნტარიზმი სამუდამო ვერ იქნება, იმიტომ, რომ ჩვენთვის ეს არის პროფესია და არა ჰობი. თანაც ახლა აფხაზეთზე ვწერო და ვაკრიტიკო რუსეთი მაშინ, როცა საქართველო რუსეთის გუბერნია ხდება, ჩემთვის რთულია ძალიან. რა ვიცი, აბა, რა გითხრათ სხვა - სიბნელეში შევდივართ და ამ სიბნელეში უნდა გადავრჩეთ.
[1] ვლადისლავ არძინბა (1945 -2005 წწ.) სეპარატისტული აფხაზეთის რესპუბლიკის პარლამენტის თავმჯდომარე (1992-1994 წწ.) და პრეზიდენტი (1994–2005 წწ.). ზემოთ დაბრუნება
[2] ლავრენტი ბერია (1899 -1953 წწ.), სტალინის უახლოესი გარემოცვა, სიცოცხლის ბოლო წლებში სსრკ-ს შინაგან საქმეთა მინისტრი. ზემოთ დაბრუნება
ფორუმი