ოპერატორი, მემონტაჟე. რადიო თავისუფლებაში მუშაობს 2010 წლიდან.
25 ნოემბერს რუსთაველის გამზირზე შეკრებილი საპროტესტო აქციის მონაწილეები შეშის გარეშე დარჩნენ. აქციის ორგანიზატორებს სამართალდამცავებმა გასათბობად განკუთვნილი შეშა ჩამოართვეს.
ბოლო თვეების საპროტესტო აქციების ერთ-ერთ მთავარ სიმბოლოდ ქალები და მათი პროტესტი იქცა. რა ძალა აქვს ქალების პროტესტს? რითი გამოირჩევა მათი პროტესტი და გამოხატვის ფორმები? და რა სტერეოტიპებთან უწევთ ბრძოლა?
ლექსი ჩარკვიანი ის კაცია, ვინც თავისუფალ დროს მანქანაში ჯდება, ქუთაისიდან რაჭა-ლეჩხუმის გზას დაადგება და შემხვედრ სოფლებში ალალბედზე დაეძებს ძველ, სანახევროდ მიტოვებულ სახლებს.
პროფესიით გასტროენტეროლოგმა ჯაბა ზარქუამ, რომელიც ამავე დროს აქცია “სირცხვილიას“ ერთ-ერთი ორგანიზატორი და სამოქალაქო აქტივისტია, გადაწყვიტა, პაციენტები დროებით პირდაპირ რუსთაველის გამზირზე გაშლილ კარავში მიიღოს.
ელენე ვაჩეიშვილი 17 წლის დრამერია. მისი იდეალური დღე ასეთია - რამდენიმე საათი ის და თავისი დრამი მარტო რჩებიან. ელენე კი უკრავს და უკრავს. ასეთი ჩუმი და დრამზე უკრავ? გოგო და დრამი? ხშირად ესმის ხოლმე, როცა მისი ჰობის ამბავს იგებენ და სულაც მის დაკრულს უსმენენ.
მისთვის, ვინც კატის ნიღბის უკან იმალება, "ხალხის კატა" აქტივიზმის ახალი ფორმების ძიებისას გაჩენილი იდეა და ექსპერიმენტია.
არჩილ მარშანია ექიმია, რომელიც თავისუფალი დროის დიდ ნაწილს ჯანდაცვის შესახებ მითების გაქარწყლებას უთმობს - ვიდეოებს წერს, სემინარებს ატარებს, „ფეისბუკზე“ კამათობს... რადიო თავისუფლებას მან ის ხუთი მითი დაუსახელა, რომელსაც ყველაზე ხშირად აწყდება ხოლმე...
ჰაიატე სოტომე ტოკიოს უნივერსიტეტის დოქტორანტია, საქართველოს სიყვარული თენგიზ აბულაძის ფილმით დაიწყო, შემდეგ თბილისშიც ისწავლა. წელს მორაგბეთა თარჯიმანი იყო 2020 წელს კი ოლიმპიადაზე და პარაოლიმპიადაზე საქართველოს ძიუდოს ნაკრების თარჯიმანი იქნება.
ძიუდოში მსოფლიოს პირველი ქართველი ჩემპიონი ქალი ეთერ ლიპარტელიანი საქართველოში დაბრუნდა. 16-20 ოქტომბერს მაროკოს ქალაქ მარაკეშში გამართულ მსოფლიოს ახალგაზრდულ ჩემპიონატზე ლიპარტელიანმა ხუთი შეხვედრა ჩაატარა და ხუთივე იპონით მოიგო.
„ტანდაბალი ადამიანი ვარ, მეტი არაფერი, ჩვეულებრივად ვშრომობ, მიყვარს, მწყინს და მიხარია, მაგრამ აქ ცხოვრება მაინც რთულია“, - ამბობს მახო ასოევი იგივე მაქსი ბავშვთა გასართობი ცენტრიდან. ის სენაკის შშმ ბავშვთა პანსიონატში გაიზარდა, უდედმამოდ.
მოქანდაკე მერაბ ფირანიშვილმა მშობლიური სოფლის, სნოს, შესასვლელი საგამოფენო სივრცედ აქცია. დარიალის ხეობიდან მოზიდულ ლოდებს, მოქანდაკის თქმით, სახის ნაკვთები და ხასიათი ისედაც აქვთ. ის, უბრალოდ, სხვებს მათ დანახვაში ეხმარება.
იმ წლებში, როცა საქართველოს კინოთეატრებში ინდურ ფილმებს უჩვენებდნენ, ბოლივუდური კინოს ფანები, ალბათ, ძნელად წარმოიდგენდნენ, რომ რომელიღაც კადრში უცებ მცხეთის ჯვრის მონასტერს ან თბილისის თავისუფლების მოედანს ან მაგალითად, ბათუმის სანაპიროს მოჰკრავდნენ თვალს.
შუაფხოში, უკანა ფშავში, ყველაზე ცოცხალი და ხმაურიანი ადგილი სკოლაა. ამ სკოლის 16 ბავშვიდან თითქმის ნახევარი, 7 მოსწავლე, სკოლის დირექტორის, ირმა ცქიფაშვილის შვილია.
თაზოს ხშირად უყურებენ ქუჩაში ინტერესით, ცნობისმოყვარე ბავშვები უახლოვდებიან და მაიას ეკითხებიან, რატომ არის ის ასეთი. ხდება ისეც, რომ მშობლები გაარიდებენ ხოლმე თაზოს თავიანთ შვილებს. დღემდე ესმით შეშფოთებული ჩურჩული - შეხედე, როგორია. რატომ არის ასეთი? მაიას და გურამს კი თაზო არასოდეს დაუმალავთ.
„დაკარგულ ვარ... იქა ვარ, მინდა მოვიდე აქა, აქა ვარ, მინდა წავიდე იქა, აქ ვარ იქაურობა მენატრება, იქ ვარ და საქართველო“, - გვითხრა თბილისიდან გაფრენის წინ საქართველოში ფეხით ჩამოსულმა ფერეიდნელმა ქართველმა შაჰრამ ონიკაძემ. შაჰრამთან ერთად, 400 წლის წინ, წინაპრების მიერ, საქართველოდან ირანისკენ იძულებით გავლილ გზას, კიდევ ორი ფერეიდნელი ქართველი დაადგა - ისმაილ დავითაშვილი და ომიდ (ამირან) გუგუნიშვილი. ირანის ისპაჰანიდან 100 კილომეტრში მდებარე ქალაქ მარტყოფიდან, სადაც ისინი ცხოვრობენ - საქართველომდე 31 დღე იარეს, 1400 კილომეტრზე მეტი დაფარეს და თავიანთი მეორე სამშობლო თითქმის მთლიანად მოიარეს. მოგზაურობა დასრულდა - ფერეიდნელი ქართველები შინ ბრუნდებიან. რადიო თავისუფლებას კი წასვლის წინ კიდევ ერთხელ გაუზიარეს, როგორც ამბობენ, დაუვიწყარი შთაბეჭდილებები, თავიანთ ორ სამშობლოსა და მთავარ დარდზეც ილაპარაკეს - როგორ შიშობენ, არ დაკარგონ ქართული ენა და როგორ სჭირდებათ ამაში თავიანთი ისტორიული სამშობლოს დახმარება.
აჭარის მთიან ნაწილში ამ დრომდეა შემორჩენილი რამდენიმე ათეული ხის მეჩეთი, რომელთა მსგავსი ნაგებობები უკვე იშვიათობაა. ხის მეჩეთები, მათი მოხატულობა და ორნამენტები საქართველოსა და ამერიკაში მცხოვრებმა ფოტოგრაფმა, ვლადიმერ შიოშვილმა გადაიღო. ფოტოები თბილისი ფოტოფესტივალის ფარგლებში გამოიფინა.
აქტივისტები ამბობენ, რომ მორატორიუმი პასუხი არ არის და მათ განმარტება ჭირდებათ, რა კრიტერიუმებით ხელმძღვანელობდა გადაწყვეტილების მიღებისას პრეზიდენტი.
როგორ დავრგოთ და გავზარდოთ ნაჯახი? როგორია მომავლის ჯოჯოხეთი? და როგორ მოვხვდეთ ნატურმორტების მშთანმთქმელთა კლუბში? ამ კითხვებზე პასუხები აქვს მხატვარ მამუკა ჯაფარიძეს, რომელიც 10 წელია თბილისიდან სოფელში გადასახლდა.
"პატრიოტთა ალიანსის" ლიდერი, ირმა ინაშვილი ამერიკის საელჩოსთან აქციას აწყობს; აქცია მიმართულია ერთის მხრივ აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტის ყოფილი მაღალჩინოსნების, დევიდ კრამერის და მეთიუ ბრაიზას, მეორეს მხრივ "სააკაშვილი-ბოკერიას" წინააღმდეგ.
1904 წელს, როცა რაჭის სოფელ ჭყვიშში ილარიონ ჯინჭარაძე ამ სახლს აშენებდა, ალბათ ვერც წარმოიდგენდა, რომ დაახლოებით 100 წლის შემდეგ, მისი შთამომავალი, მხატვარი კოტე ჯინჭარაძე ამ სახლს ახალ სიცოცხლეს მისცემდა, იქაურობას „არტელი რაჭას“ დაარქმევდა და მას თანამედროვე ხელოვნების რეზიდენციად აქცევდა.
ჩამოტვირთე მეტი
